De Orde in coronatijden: leden schrijven coronapoëzie

Een genootschap als de Orde van den Prince heeft het moeilijk in coronatijden. Maar de beperkingen inspireren ook. In ons maandelijkse overzicht van activiteiten in afdelingen om de coronatijd door te komen, konden we er niet omheen: er wordt binnen de Orde veel gedicht over de huidige situatie. Corona zorgt voor veel ellende. Als we kunnen glimlachen over de manier waarop leden de huidige situatie poëtisch omschrijven, moeten we dat zeker niet nalaten.

Gelukkig is er iets dat niet verdorde
in deze tijd van zorg en miserie;
dat is het bestaan van onze Orde,
strevend naar vriendschap, trouw en harmonie.
Moge dit nog lang zo duren
bij dit voor ons zo hecht verbond
en ons steunen in moeilijke uren
tussen Eems en Scheldemond

Met deze laatste strofe uit zijn gedicht 'Coronatijd' gaf Paul Aalbers van de afdeling Arnhem in het boekje 'Blik op corona' (besproken in het novembernummer van PrincEzine) uiting aan een gevoel dat bij velen van ons overheerst. Inderdaad, ook in coronatijd valt de Orde niet stil – zoveel is wel duidelijk.

Alternatieven

We somden de alternatieven voor de normale maandelijkse bijeenkomsten al in vorige nummers van PrincEzine op: digitale Zoomvergaderingen, naast in de zomer soms ook nog 'echte' coronaproof bijeenkomsten buiten. Waar de vergaderingen niet kunnen doorgaan, houden de afdelingsbesturen op de een of andere manier toch contact met de leden. Zo zijn er afdelingen die al vanaf april nieuwsbrieven sturen om te verbinden in coronatijd. Andere afdelingen proberen de communicatie in stand te houden door het sturen van een 'tweewekelijks gedicht'. Sommige afdelingen komen in minigroepjes bijeen bij leden thuis: op de koffie, of voor het bespreken van een boek.

Het bestuur van de afdeling Antwerpen-Plantiniana ging afgelopen week bij de leden langs – uiteraard met mondmasker op en met inachtneming van de anderhalvemeterafstand. Bestuursleden brachten een kleine attentie voor Kerstmis: een mooie kerstkaart met wensen en een gedicht en daarbij 'Antwerpse handjes', koekjes in de vorm van een handje.

Het bestuur van afdeling Mechelen wilde graag wat dynamiek in de digitale kerstviering brengen. Zo mochten de leden zelf een kerstwens formuleren voor een medelid, de afdeling, een organisatie, een groep in de samenleving, … Het bestuur zorgde daarnaast nog voor een kerstvertelling door woordkunstenaar Pierrette COffrée (jawel, met zowel hoofdletter C als O). Zij was bereid om een Kerstmare te vertellen. Ze liet zich daarbij filmen en bezorgde de afdeling Mechelen de link naar het filmpje, die het bestuur 'cadeau deed' aan de leden. De kerstvertelling 'De vier lichten' duurde 16 minuten.

Met het oog op een interactieve en digitale kerstmeeting bezorgde de Kerstcommissie van de afdeling Zwolle voor de Zoommeeting een fles bubbels bij alle leden. De afdeling schreef een mooi verslagje op haar afdelingspagina.

Coronaboekjes

Er verschenen de afgelopen maanden verschillende 'coronaboekjes'. Sommige beschrijven hoe de leden de coronatijd ervaren en hoe ze zich bezighouden. In andere afdelingen schreven leden hoogstaande essays ter vervanging van de lezingen. Mooi verzorgde boekjes werden onder andere gemaakt in Leiden, Delft en Arnhem.

Ordeleden als dichters

Opvallend is dat corona de leden heeft aangezet en nog altijd aanzet tot dichten. Resultaten van die dichtkunst zijn te vinden op de afdelingspagina’s op de website. Soms sturen afdelingen die ook spontaan door aan de redactie. Zo ontvingen we van de voorzitter Lysbeth Deruyver van de afdeling Zaventem een gedicht over de lockdown, geschreven door seniorlid Johan Struyvelt.

Lockdown

De tijd staat stil,
als op de til,
de melker wachtend op de duif.
Het jong geweld
als neergeveld
stilletjes dromend van de fuif.

Zo schrijdt de tijd
vol eenzaamheid.
Geplaagd door storm en wind
een zee van smart
amper getart
Voor die geen rust meer vindt.

Er komt een tijd
hoopvol verblijd,
dat corona de greep moet lossen.
We zullen zien
en dan misschien
gaan we toch eens lekker brossen
een zaliger gevoel
een zinvoller doel
maar voorzichtig toch
de teugels lossen.

Johan Struyvelt
 

Op de webpagina van de afdeling Mechelen stond in juni (Nieuwsbrief 3, inmiddels is de zeer lezenswaardige Nieuwsbrief 7 uit) een gedicht over corona, van de hand van Mirjam Meijer:

Corona
Afstand

Na lange maanden niet gezien
hebben we
elkaar toevallig weer ontmoet;
de winkelstraat stond stil
op anderhalve meter;
mijn ogen raakten aan de jouwe...
Hoe is het?
vroegen onze plastic handen,
terwijl we lachen wilden...
Maar onze lippen
drukten tegen doek,
blauw met wit,
met dunne banden,
dat
niet wou wijken
niet wou buigen,
maar onze lippen lachten niet.

Mirjam Meijer
 

Om er een poëtisch triootje van te maken, heeft de redactie uit het Arnhemse coronaboekje 'Blik op corona' nog een sonnet opgediept over… u raadt het al: corona!
 

Sonnet 1.5

Nu geen bezoek, en ook geen reizen maken,
familie en de vrienden mijden.
Maar wat en wie creëert dit lijden?
En doet ons zo in eenzaamheid geraken.

Geen dwang doch welhaast opgelegd,
omzeilt de overheid het ja en amen.
Niet voor jezelf, maar voor ons, -samen-.
Zo worden wij moreel geknecht.

Een simpel eiwit neemt ons nu de maat
en heeft ons ras de dialoog ontnomen.
Maar zie dit alles niet als wraak of straf.

We zijn op weg, benieuwd naar hoe het gaat.
Het leven is van ver gekomen.
De evolutie is, ook voor ons Zelf, nooit af.

Leen van der Graaff

Op naar postcorona

Laat iedereen vooral rustig doorgaan met dichten. We besteden er graag aandacht aan in PrincEzine. We hopen echter wel dat het thema van al deze dichtkunst niet al te lang meer 'corona' zal zijn. We kijken uit naar de lofzangen op amicitia en tolerantia, en op zoveel andere thema’s of emoties, beleefd in de postcoronatijd. Hoop doet leven.