In memoriam Paul Avontroodt (Heerlickheyt Mechelen)

De afdeling Heerlickheyt Mechelen nam medio december vorig jaar afscheid van een goede vriend en een innemend mens. Als Belgisch ontwikkelingsambtenaar in Congo/Zaïre sloot Paul Avontroodt zich in 1978 aan bij de afdeling Kinshasa. Bij zijn terugkeer naar België transfereerde hij naar Mechelen, de afdeling van zijn nieuwe woonplaats.

De Prince en de afdeling Mechelen lagen Paul na aan het hart. Hij miste zelden een vergadering. Toen hij wegens zijn gezondheid verstek moest geven, zou en moest zijn echtgenote Marie-Paule aanwezig zijn. Zo wist hij wat er gebeurde en hield hij contact met zijn Princevrienden.
 

Voorwaar een trouw Princelid, trouw aan zijn engagement, trouw aan de vriendschap. Van 1995 tot 1998 was hij voorzitter van de afdeling en hij koos toen resoluut voor vernieuwing. Zo was het onder zijn bewind dat we voor het eerst vrouwelijke leden mochten verwelkomen.
 

Binnen onze ledengroep was hij de kosmopoliet, de man met de blik op de wereld en op de uitdagingen van het globale Zuiden. De Belgische ontwikkelingssamenwerking kende voor Paul geen geheimen, zowel van op het terrein, als nadien als docent en mentor van diplomaten.
 

Ook op de Princevergaderingen kon hij boeiend vertellen over zijn professionele omgeving en deelde hij zijn internationale contacten met andere leden. Zijn maatschappelijke betrokkenheid en zijn kritische kijk op de wereld sijpelden door in zijn altijd rustige en gefundeerde tussenkomsten in onze debatten.
 

Wij citeren graag enkele getuigenissen van Princeleden over hoe zij de mens Paul gekend en ervaren hebben:

• Een minzaam en buitengewoon vriendelijk man.
• Een fijne, boeiende, aangename verteller.
• Zijn spirituele humor en lichte ironie: de wenkbrauwen in een halve-maantje-stand en zijn pretogen…
• De rust zelve: "Ik heb Paul nooit zijn stem horen verheffen."
• Warme zorgzame familieman.
• Iemand die goed kon luisteren en meevoelen.
• Een boeiende disgenoot.
• Vastberaden in zijn beginselen.
   

De voorbije jaren begon Paul regelmatig gezondheidsproblemen te krijgen, maar dat belette hem niet om koste wat het kost naar onze vergaderingen te komen. Eind vorig jaar sloeg het noodlot toe en werd deelname onmogelijk want het lot was ongenadig: telkens er wat licht verscheen, sloeg de duisternis weer toe.
 

Gezien zijn medische toestand (hij kon niet meer spreken) was bezoek voor de leden van de Prince geen optie: gelukkig wisten wij via zijn echtgenote hoe het hem verging en hoe moedig hij de beproevingen doorstond.
 

En plots gaf hij het signaal dat ik welkom was! Exact vier weken geleden zat ik bij hem aan zijn ziekbed. Praten ging niet echt maar samen met zijn echtgenote lukte het ons om een goed gesprek te hebben: over de Prince, over zijn boeiend leven, over zijn ziekte, over zijn kinderen en kleinkinderen. Pas op het einde, bij ons afscheid, lukte het hem om echt iets te zeggen: een heldere "Dank je"!
 

Uitgeleide deden we met enkele woorden van Princevriend Jacques Maes:

"De diepe familiale verbondenheid van Paul kwam sterk naar voren wanneer hij in vreugde zijn kleinkinderen zag. Hij wist echter:

als mijn tijd is gekomen
dan zal ik niet dralen
mijn hart leeft voort in deze jonge bomen
in hun bloesems en het tedere van hun blaren.
 

Zover is het gekomen en wij zullen je gedenken als een standvastige vriend, die een onvergetelijk vers schreef in de dichtbundel van ons leven."
 

We zullen je missen Paul.
Rust in vrede.
 

Bernard Sintobin
Voorzitter van de afdeling Heerlickheyt Mechelen

Terug naar de PrincEzine (op de website)? Klik hier.