Gedicht van de maand: evidencebased of evidence-beest?

Op de vraag of afdeling Meise voor het gedicht van de maand maart kon zorgen, aarzelde de secretaris van Meise geen moment om te antwoorden. Natuurlijk hadden ze iemand in de afdeling: "Josse Thomas leest regelmatig tijdens onze bijeenkomsten een gedicht voor." Hij koos een gedicht over 'ezeltherapie', geschreven door een asinotherapeute.

Toen aan de telefoon de term 'evidencebased' viel, begreep ik dat niet zo goed. En wat moest ik me voorstellen bij 'best practices'? Maar in de mail die op dat telefoontje volgde, stond 'Evidence Beest', met een emoticon erbij. Dat maakte me pas echt nieuwsgierig. De toelichting verklaart veel! Spits uw oren!

Voor ons jaarlijks 'Literair Salon' lezen een aantal van onze leden een paar recent verschenen boeken die ze dan op de vergadering aan iedereen voorstellen en samen bespreken. Als intermezzo tussen de boekbesprekingen door draag ik dan gewoonlijk een paar gedichten voor.

Dit jaar viel ons 'Literair Salon' de dag na Valentijn, en koos ik voor vier liefdesgedichten:

• Onder de appelboom van Rutger Kopland (1966): een klassieker over de liefde tussen mens en natuur, en geliefden onderling.
• Lente me van Toon Hermans (1993): een innig liefdeslied, waaruit ten overvloede blijkt dat liedjesteksten ook hoogstaande literatuur kunnen zijn.
• Zolang van Maud Vanhauwaert (2021): over de breekbare liefde tussen twee hartendieven waarvan er één dement geworden is.
• Strelend moment van Leen Larminier (2023), dochter van een van onze leden: een liefdesmoment tussen mens en dier, in dit geval een ezel.

Het laatste gedicht, Strelend moment, wil ik hier graag voorstellen. Vooral, omdat het weergeeft dat er iets speciaals is aan de wisselwerking tussen mens en ezel. Het is al langer bekend dat liefdevolle en zorgende interactie met ezels voor mensen bevrijdend en helend kan werken. Daar is zelfs wetenschappelijke evidentie voor, waardoor die therapievorm soms schertsend beschreven wordt als 'evidence-beest'.

Asinotherapeut

Leen Larminier is sinds 2015 als ergotherapeut verbonden aan het Psychiatrisch Ziekenhuis (PZ) Sint-Alexius in Grimbergen. Sinds 2022 werkt ze er als asinotherapeut en coach, wat betekent dat ze ezels als medium voor haar therapie gebruikt bij personen met een psychische kwetsbaarheid.

Het gedicht is dus geschreven door iemand met heel wat ervaring in dit domein. Het geeft mooi weer wat zij dagelijks ziet gebeuren tijdens dergelijke zorgende momenten. Er ontstaat daarbij bijna altijd een spontane en onvoorwaardelijke liefde tussen patiënt en ezel.

Geniet van haar gedicht!

Strelend moment

Op het eerste zicht kwam
hij eerder opdringerig
over. Zij
knikte ietwat onzeker

Zijn bonte jas, een straalkachel
van liefelijkheid, tooide
hij rond
haar middel

Ze smulde van de
vriendschap als van
een verrukkelijk taartje

De spontane omhelzing als
een gebaar van
innige warmte

Hun plaagstootjes hadden
iets speels en intiems

Haar hand loste ze geen
enkel moment

De harmonieuze voetsporen, het
verhalende pad. Zorgden
voor verbinding

Tot ze hem terugbracht naar
zijn kudde in de ezelstal, al
popelend naar de gloed
van een volgende

Leen Larminier

Dichter Leen Larminier stelt zich voor

Al van in de middelbare school was ik geboeid door poëzie, zowel door het lezen als door zelf te schrijven.

In 2019, tijdens het volgen van mijn opleiding als leesbegeleider bij Het Lezerscollectief, nam ik de draad weer op met gedichten schrijven.

Het lezen en schrijven van gedichten is voor mij een grenzeloze wereld, waarin ik me onbeperkt kan inleven in allerlei thema’s die me emotioneel raken.

In 2021 zetelde ik in de redactie van de bloemlezing 'Lees de lijnen in mijn hand', een uitgave van Het Lezerscollectief. Dat was meteen het eerste contact met de Orde van den Prince en het Poëziecentrum, die een samenwerkingsverband aangingen voor deze unieke uitgave. Het bracht me ook nauwer in contact met poëzie en onze Vlaamse dichters.

Asinotherapeut

Zo kwam ik op het idee om een gedicht te schrijven over mijn werk als asinotherapeut. Een asinotherapeut begeleidt mensen met psychische kwetsbaarheid in het samen zijn met en het zorgen voor ezels, in het kader van hun traject op weg naar herstel. Het PZ Sint-Alexius huisvest zes ezels.

Tijdens de therapie helpen patiënten me om de ezels te verzorgen, bijvoorbeeld de stal uitkuisen, hooi bijhalen. Het borstelen van de ezels, een wandeling op het domein maken met de ezels en hen een wortel geven is een vast item van de therapie.

Ieder therapiemoment ben ik getuige van een non-verbaal proces waarbij de interactie tussen mens en dier ervoor zorgt dat er een soort van helende chemie ontstaat. Elke deelnemer ervaart bij zichzelf steeds een duidelijk verschil tussen de aanvang en het einde van de therapie. De innerlijke spanning ebt weg en maakt plaats voor datgene wat voorbij de taal gaat.

Meer info over asinotherapie lees je via alexiusgrimbergen.be onder de rubriek 'Evidence Beest'. Daar staat Leen ook stil bij de 'best practices', die ze uitwerkte met als titel "Vier voeten en een staart, het is maar hoe je het ervaart".

Josse R. Thomas
Lid van de afdeling Meise

Voor het aprilnummer is genomineerd: Willy Martin van de afdeling Waals-Brabant.

Foto boven het artikel: licensed by Ingram Image

Terug naar de PrincEzine (op de website)? Klik hier.