Westhoek

boeiende en enthousiaste spreekster

Verslag van een beeldend relaas door Michiel Hendrickx op maandag 25 oktober 2021

in onze ruime zaal in Beauvoorde.

            Hapjes en schuimwijn en lekker hertekalf, fruitig gekruid, brachten ons in stemming.

En zoals afgesproken in het bestuur, houden wij een boekenrubriek na de hoofdschotel, als eerste toetje. Koen is altijd in goede doen, maar nu was zijn lof aan het adres van de schrijver van de Lof der Zotheid ( Laus Stultitiae) zo intens, zo bevlogen, dat de aandacht zichtbaar werd: aller oren spitsten zich zo dat de volgende spreker zich over een heel aandachtig publiek kon verheugen. Erasmus was een dwarsdenker, zoals wij allen er een zouden moeten zijn.  Hij was een monnik die er geen was, usurpeerde zelfs de paus om maar over macht en voordelen te kunnen beschikken. Hij was taalkundige die de grote talen perfect beheerste. Hij was een taalgeleerde, die onwaarschijnlijk nederig was in het doorgronden van taal, maar boos en scherp was voor wie niet alle voorrang gaf aan oprecht wetenschappelijk onderzoek en inzicht. Hij leidde een hard leven, van hot naar her met de postkoets of te paard. Hij doorkruiste heel Europa, voerde een hevige strijd tegen Luther. Hij belichaamde de overgang van de Middeleeuwen naar de Moderne Tijd.

            Onmiddellijk schakelde Koen over op een andere biografie, die van Joris van Severen, zoon van een franskiljonse notaris. Luc Pauwels, historicus en voorzitter van het studiecentrum Joris van Severen, is de auteur. Joris van Severen ontdekte de rauwheid van het frontleven in de loopgraven gedurende de eerste wereldoorlog. Frans onkundige jongens werden schaamteloos de dood in gejaagd. Na de oorlog beijverde hij zich voor de Grootnederlandse gedachte, wat later zou uitmonden in de Benelux. Hij wordt anti-militarist, pacifist en communist.  Hij ontwikkelde een virulente afkeer van partij-politiek. Hij steunde Leopold III in zijn poging om België neutraal te houden in de oorlog. Dit maakte hem verdacht in het establishment: op 10 mei werd hij overgedragen aan de Franse Militaire Vertegenwoordiging en op 20 mei werd hij vermoord.

Hij was een katholieke Belg die zeer veel betekende voor de Vlaamse beweging, net zoals ons lid Gijs, vermeld in dit boek, hierin een onderschatte rol heeft gespeeld.

Beide biofgrafiën brengen  in romanvorm intellectuele vrije denkers naar voor, die ingingen tegen het collectief  opgelegd denken: pacifisme was voor beiden het leitmotief.

            Er volgde een klein maar fijn toetje en stipt om 21 uur kon Didier Michiel inleiden. Vader Hendrickx was de meest aangewezen architect om de villa van Charles Van Nielandt in de Panne te bouwen. En zoon Michiel was de jongen om Didier te introduceren bij de Scouts van Adinkeke- De Panne. Hun beider hoofdleider was de ons veel te vroeg ontvallen voorzitter Erik Engelbrecht. Toen Michiel naar Gent trok om de studies fotografie aan te vatten trok Didier naar de Gentse faculteit voor farmacie. Michiel ontpopte zich tot een artistieke duizendpoot, die zowel in de pers, het toneel als de TV- wereld carriëre maakte.

            De man uit Adinkerke stak enthousiast van wal, en met een onstuitbare humor verhaalde hij zijn hoogst persoonlijke levensfilosofie aan de hand van een diverse reeks fotobeelden.

            “Als 18 jarige was ik een dwarsligger,”( wanneer hebben wij vanavond dit woord al gehoord? )“Ik kocht al snel in Keulen een foto-toestel toen ik daar mijn legerdienst aanvatte.

Architectuur, had ik bij mijn vader gezien, was niet veel tekenen, maar veel overleggen en administratief werk verrichten. Dat lag zeker niet in mijn aard. Tijdens de legerdienst ontdekte ik het belang van zorg voor de gewone milicien, bij uitbreideing voor de gewone man. Ik wou dus fotograaf worden voor het volk, dus persfotograaf.”

Michiel begon met een selfie, zie de kabelontspanner in zijn hand, en eindigde bij zijn zoon, Louis, en deze “ telefoon-fotograaf” bracht vader en zoon in één beeld…

            Michiel ontpopte zich als een rasverteller. De zaal glunderde, glimlachte, luisterde vertederd, herkende zichzelf in heel veel beelden en verhalen, en stak heel veel op over familiebanden bij ons en in Japan, over Arno Hintjens en zijn TC Matic, over wachten in de auto vooraleer een nieuwe opdracht zich aandiende, over de emotionele waarde van beelden, over zijn gevoel van thuiskomen in het land van Uncle Sam, over de gedeelde liefde voor Adrians Wall met een kunstschilder, waaruit blijkt dat migratie van alle tijden is,

Over de kus(t)tram, grapje van Pol, en zijn ( gedwongen) Photoshop-verhaal, om de tram maar geloofwaardig te maken  in de ogen van de reclameman van De Lijn,

Over hoe een snapshot grote kunst kan opleveren,

Over hoe “ hoffelijke gène  “  zichtbaar kan  worden in één goede foto,

Over hoe vooroordelen werken, en hoe een profielfoto aan Amerikaanse justitie-fotografie doet denken,

Over het verbluffend aanvoelen door Michiel van  de Japanse thee-ceremonie,

Over het verschil in “ social distancing” (voor Corona) tussen Noord en Zuid- Europeanen,

Over de profetische kracht van een foto bij het “zien” van een “ waterbom “ in tempore non suspecto,

Zo kan ik nog een tijd doorgaan, maar ik verwijs graag naar zijn wondere fotoboeken

“Altijd ergens” en “ Het verlangen naar Frankrijk”.

            Wij hebben in Michiel Hendrickx een heel warm mens ontdekt, een beeldend voorbeeld van empathie, waaruit liefde spreekt voor de vrouw in het algemeen en zijn huidige vrouw in het bijzonder, waar leven het werkwoord is en liefde het onderwerp..

            Paul was in zijn dankwoord diep onder de indruk, en stelde de retorische vraag of met de foto’s ook de fotograaf zoveel beter wordt in de loop der jaren. Hij dankte Michiel uitdrukkelijk voor zijn lessen in empathie, voor zijn moed, voor het ons leren kijken en voor de waarschuwing ons nooit in profiel te laten fotograferen.

            Beauvoorde 25 oktober 23 u