In memoriam Herman Devriendt (Kortrijk)

Onze vriend en medelid Herman Devriendt is begin april overleden. Ontslapen 'in den Heer', of liever 'rustig afgegleden', zoals hij het zelf gezegd en gewenst had. Hij was 'een monument', niet alleen in onze afdeling, maar ook in de geneeskunde, als Vlaming en als familieman.

Herman Devriendt was een monument in onze Princegroep en vereniging. De mensen in Kortrijk zullen zich hem herinneren als de vriendelijke, lachende oudere man die door Kortrijk fietste om zijn boodschappen te doen.

Maar ook op vele andere gebieden was Herman een monument. Een monument als Vlaming. Geboren in 1924 in het huis gebouwd door arts en Vlaams activist Alfons Depla in de Leeuw van Vlaanderenlaan, bleef hij trouw aan zijn Vlaamse roots en oorsprong. Het was dan ook normaal dat hij opgenomen werd in de Orde van den Prince, met haar idealen van tolerantia en amicitia en de promotie van de Nederlandse taal in de wereld. Idealen die hij intensief beleefd heeft.

Herman Devriendt was ook een monument als geneesheer. Ik heb hem leren kennen toen ik in het jaar 1950 naar Leuven reisde (dat is nu 74 jaar geleden - er bestond toen nog geen Noord-Zuid-verbinding in Brussel) om er zijn broer Karel te bezoeken. Karel was een klasgenoot van mij en kreeg poliomyelitis (kinderverlamming).

In die tijd was de algemene vaccinatie tegen polio nog niet ingevoerd. Karel heeft zijn leven te danken aan de behandeling met de 'ijzeren long', die zijn ademhaling assisteerde. Herman was toen assistent inwendige ziekten bij professor Josué Vandenbroucke in hetzelfde Sint-Rafaelziekenhuis te Leuven en Karel kon gered worden door die ijzeren long. Op die manier leerde ik de gehele familie Devriendt kennen, de vele broers en zussen, vader Leon en moeder Devriendt.

In 1969 ontmoette ik Herman Devriendt opnieuw als internist-geriater in de Sint-Niklaaskliniek te Kortrijk. Hij was er samen met zijn studiegenoot en clubvriend van Moeder Kortrijkse Arnold Haerens gestart in 1958 als geneesheer. Arnold werd cardioloog, Herman internist. Bij gebrek aan radioloog moest Herman er ook de dienst radiologie verzekeren tot in 1969, toen dr. Ortwin Carton als volwaardig radioloog de dienst overnam.

Herman was een eerlijke, bekwame en goede geneesheer die veel tijd nam voor zijn patiënten. Wat goed was in de bestaande geneeskunde nam hij mee, maar hij stond ook open voor de vernieuwing in therapie en diagnose. Hij was niet altijd de eerste voor die vernieuwing. De therapie of het diagnosemiddel moest eerst zijn vruchten bewezen hebben. Daardoor kwam hij soms wat conservatiever over. Maar hij was en bleef een vaderlijke geneesheer in wie de patiënten al hun vertrouwen konden stellen. Hij beschikte over de beste therapeutische gave in de geneeskunde: geduld en de tijd nemen om met je patiënten te praten. En een glimlach die troost bracht aan degenen die het nodig hadden.

Herman was ook een echte familieman. Eerlijk en warm was hun thuis. Zijn liefde voor Ghislaine straalde uit op zijn kinderen Lucas, Ludovic, Isabel, Mirjam, Sabien en Manu. Het sloeg dan ook een diepe wonde bij Herman toen zijn oudste zoon Lucas enkele jaren geleden al te vroeg overleed.

Herman was ook een echte BV. Niet in de zin van beroemde of bekende Vlaming, maar een bescheiden Vlaming, een bevlogen Vlaming, een begaafde Vlaming.

Het was een voorrecht zijn vriend te mogen zijn.

Herman, je hebt een zeer hoge leeftijd bereikt, je bent net geen honderd jaar geworden!

Als je tegen iemand zegt: "Mijn vader is gestorven", volgt snel de vraag: "Hoe oud was hij?" "Bijna honderd!" Maar het gaat niet om leeftijd, het gaat om de band die je had, hoe je aan elkaar gehecht was. De leeftijd troost niet echt.

Het wegvallen van een oudere vriend plaatst ook jezelf voor de dood. Er valt geschiedenis weg, maar ook bescherming. Iedereen voelt verlies, vooral de echtgenote en de kinderen. Het is waar, hij haalde een hoge leeftijd, maar hij was mijn vader of hij was een goede vriend…

Herman was ook een man van en voor de gemeenschap. Hij hield en genoot van de vriendschap van de genootschappen waar hij lid van was of waartoe hij behoorde. Hij was een gewaardeerd collega in de Sint-Niklaaskliniek en voelde zich echt verbonden met de zustergemeenschap, de vrienden, collega's en patiënten.

Hij was ook een warme erevoorzitter van Moeder Kortrijkse, de studentenclub waar hij nooit echt afscheid van kon nemen. De studenten van vroeger bleven voor altijd zijn vrienden. Hij was een trouw lid van Probus Andleie en ook daar was hij de warme en getrouwe vriend.

Herman Devriendt was een groot mens, een lieve echtgenoot en vader, een goed geneesheer-geriater en een oprechte vriend.

Maar Herman heeft voor ons nog een geschenk achtergelaten: zijn doodsprentje! Puur in zijn eenvoud: alleen de naam Herman Devriendt en de cijfers van zijn geboorte en sterfjaar: 1924-2024: honderd jaar.

Op de voorkant een schilderij gemaakt door zijn zoon Lucas met Herman, als geneesheer met witte jas, in zijn typische, denkende, filosoferende houding.

We zullen hem heel dankbaar gedenken. Herman, we voelen ons bevoordeligd je gekend te hebben. Bedankt voor de vele momenten van warmte die je onze Prince-afdeling hebt geschonken.

Herman je was een echte Prince-VRIEND.

Johan Mattelaer
Afdeling Kortrijk

Terug naar de PrincEzine (op de website)? Klik hier.